De architectuur van de jaren 1950 en 1960 heeft vandaag een kritiek punt bereikt. Beetje bij beetje vervallen of verdwijnen de gebouwen. De nieuwe materialen, die toen als onverwoestbaar golden, weerstaan de tand des tijds slecht. Maar de grootste vijand van deze architectuur blijft de onverschilligheid, zelfs de minachting, die ze nog altijd bij het grote publiek opwekt. De reden hiervoor zijn de vele banale realisaties die geproduceerd werden en waarin de betere voorbeelden verzinken.

Zoals elders in Europa ontwikkelt zich in het Brussels Gewest een beleid voor de bescherming van de grote naoorlogse werken. Ook de goodwill van eigenaars die overtuigd zijn van de kwaliteit van hun gebouw geeft een doeltreffende stimulans aan het behoud van de architectuur. We moeten ons dringend bewust worden van de waarde van deze bouwwerken om het broze evenwicht waarop hun aantrekkingskracht berust niet te verstoren.

Kantine van het Rijksadministratief Centrum, afgebroken in 2007.